Fotogalerija
Dubrownik i jego region obejmuje najbardziej na południe wysuniętą część Republiki Chorwacji i jej krainy geograficznej Dalmacji. Sięga od Neuma na zachodzie do Sutoriny i Oštrego na wschodzie. Od północy tereny te graniczą z Federacją Bośni i Hercegowiny, a od wschodu z Republiką Czarnogóry.
Ten długi, relatywnie wąski nadbrzeżny pas lądu u podnóża krasowych Alp dynarskich i niewysokich pagórków rozszerza się na wschodzie w mniejsze krasowe Konavlijskie pole oraz obejmuje także pasmo Snjezica z całą powierzchnią gór i tu wchodzi najgłębiej w ląd.
W drugiej części terenu linia graniczna z Hercegowiną, a częściowo i Czarnogórą, przechodzi przez szczyty gór i gdzie niegdzie sięga jedynie kilkuset metrów od brzegów morza (Duboka Ljuta).
Położenie geograficzne Dubrownika i jego okolic w południowej części wschodnich wybrzeży Adriatyku jest niezwykle korzystne. Krańce archipelagu adriatyckich wysp, podnóża niewysokich gór bez przeszkód umożliwiały rozwór handlu z wszystkimi krajami bałkańskimi.
Jednocześnie łańcuch górski stanowi doskonałą ochronę przed wpływem chłodnego kontynentalnego klimatu, co warunkuje wyjątkowo łagodny klimat śródziemnomorski na omawianym obszarze.
Wg Greenwich Dubrownik leży na 42°28′ szerokości północnej (w przybliżeniu tak, jak Rzym i Barcelona) i na 18°7′ długości wschodniej (podobnie jak Sztokholm), co stanowi szczególną zaletę, gdyż gwarantuje subtropikalny typ klimatu i bujną wegetację.
Dubrownik jest obecnie siedzibą Zarządu Miejskiego Miasta Dubrownik oraz Zarządu Powiatu Dubrownicko – Neretwiańskiego. Obecne granice obszaru dubrownickiego w większej części pokrywają się z granicami dawnej Republiki Dubrownickiej, a tereny obejmują większą część półwyspu Pelješac wraz ze Stonem.
W jego skład wchodzą: tereny wybrzeża dubrownickiego od Neuma do Dubrovačkiej Rijeki, Zupa Dubrovačka, Konavle z Cavtatem, Wyspy Elifackie (Šipan, Lopud, Koločep i in.), największa dubrownicka wyspa Mljet oraz podmiejska wyspa Lokum. Od stonskich wrót (Boke false) do Cavtatu rozciąga się wianuszek zasiedlonych wysepek: Olip, Jakljan, Daksa, Sveti Andrija, Grebeni, Bobara, Supetar i Mrkan.
Najstarsze tereny należące do Republiki Dubrownickiej zwane Astarea, co znaczy ojcowizna, rozciągały się od Cavtatu do Orašca, obejmując Zupe Dubrovačką i Zaton.
Te tereny przynależały do Dubrownika od czasów starożytnych. W XI wieku Republika rozszerzała swoje terytorium aż do XV wieku, kiedy to osiągnęła granice, które utrzymały się aż do jej upadku.
Tak więc, w Xi wieku Wyspy Elifackie weszły w skład Republiki, w wieku XIII wyspa Lastowo, w 1333 roku Ston i Pelješac, niedługo później wyspa Mljet, w 1399 roku tereny od Stonu do Orašca, a w 1419 i 1427 roku Konavle z Cavtatem.
Swoją terytorialną ekspansję Republika Dubrownicka osiągała drogą dyplomacji i handlu z sąsiednimi bośniackimi, serbskimi i hercegowińskimi magnatami oraz władcami. Żadnego skrawka swoich ziem nie zdobyła przy pomocy oręża, lecz przy jego pomocy broniła swojego terytorium przed najeźdźcami.